جمشید هاشم‌پور در نقش «جمشید آریا» ! و آغاز تئاتر بابک کریمی

جمشید هاشم‌پور در نقش «جمشید آریا» جلو دوربین رفت

جمشید هاشم‌پور در فیلم سینمایی «گیج‌گاه» (نام موقت) به کارگردانی عادل تبریزی به ایفای نقش می‌پردازد.

به گزارش ایسنا به نقل از روابط عمومی فیلم، جمشید هاشم‌پور در نقش قهرمان سال‌های نه چندان دور سینمای ایران، «جمشید آریا»، در فیلم سینمایی «گیج‌گاه» جلو دوربین رفته است.

این بازیگر همچنین  با گریمی متفاوت در نقش دیگری در این فیلم سینمایی حضور دارد.

با گذشت نیمی از فیلمبرداری و بازی حامد بهداد و باران کوثری، لیست بازیگران این فیلم سینمایی به زودی با بازیگرانی از نسل‌های مختلف تکمیل می‌شود.

این فیلم سینمایی پاسداشتی‌ برای چند دهه‌ سینمای ایران است و عوامل تولیدی آن نیز از سه نسل متفاوت سینما هستند.

دیگر عوامل فیلم عبارتند از: مشاور کارگردان: علی مصفا، نویسندگان: ارسلان امیری و عادل تبریزی، مدیر فیلمبرداری: کوهیار کلاری، دستیار اول فیلمبردار: محسن زهی، گروه فیلمبرداری: حمیدرضا حلمی‌کیا، حسین شباهنگ، محمد اردهی، مصطفی حجی‌زاده، تدوین: عماد خدابخش، سرپرست گروه کارگردانی و برنامه‌ریزی: علی جناب، برنامه‌ریز: مسعود جیرانی، دستیار برنامه ریز: نسترن عشرتی، دستیار اول کارگردان: سعید غلامی، دستیار کارگردان: مهران قربانی، منشی صحنه: آنیتا فیروزبخت،صدابرداران: سعید بجنوردی و محسن نانکلی، دستیار صدا: محمد سالم حصاری، طراح گریم: امید گلزاده، مجریان گریم: هلیا رشقی ، سعید سدابی، دستیاران گریم: پریسا رجبی، امیرحسین پوراکبری، طراح صحنه: مرتضی شریف پناهی، مدیر صحنه: وحید جعفری ، دستیاران صحنه: میثم کریم پور ، افشین ثابت، سعیدپیرهادی، طراح لباس: حدیث حسنوند، دستیاران لباس: شقایق منوچهری، مریم مزیونی، مشاور روانشناسی: علیرضا تبریزی، مشاور رزمی: معراج مرادخوانی، مربی حیوانات: محمد سعیدا، لابراتوار دیجیتال: فرهاد قدسی(استودیو فام)، مدیر تولید: مهدی چراغی، جانشین تولید: وحید رحمتی، مستند پشت صحنه: علی اصغری، مهدی وثوقی، مدیر تدارکات: محمد عزیزی‌زاده، گروه تدارکات: امید چراغی، مهرداد شاه میرزایی، حسین پیرهاپی، شاپور صفدری ، مجتبی طهماسبی، کامران جلیلی، عکاس: نوشین جعفری، مشاور رسانه‌ای: آیدا اورنگ، تهیه‌کننده اجرایی و مدیر پروژه: حنیف سـروری.

انتهای پیام

---

آغاز تئاتر بابک کریمی و ادای دین به پدرش در «سینما شهر قصه»

بابک کریمی در اولین تجربه کارگردانی خود در تئاتر، نمایش «الویرا ۲۰۲۰» را درباره بازیگری روی صحنه می‌برد.

به گزارش ایسنا، این بازیگر سینما که پیش‌تر چند حضور تئاتری با اجرای نمایشنامه‌خوانی یا بازی در نمایش‌هایی همچون «بازرس هاند واقعی» به کارگردانی بورژین عبدالرزاقی و «بازگشت پسر نافرمان» به نویسندگی محمد چرمشیر و کارگردانی علی راضی را در کارنامه خود داشته از فردا (۲۷ بهمن‌ماه) نمایشی را به کارگردانی خود در کارگاه نمایش تئاتر شهر اجرا می‌کند.

پوستر تئاتر «الویرا ۲۰۲۰» به طراحی و کارگردانی بابک کریمی که اقتباسی از «الویرا ١٩۴٠» است نیز منتشر شده و بابک کریمی، مهدخت مولائی، آریا تقی پوریان و علیرضا مجیدی بازیگران آن هستند.

کریمی که به تازگی فیلم «سینما شهر قصه» را در جشنواره فیلم فجر داشت و برای آن نامزد دریافت جایزه شده بود، به ایسنا می‌گوید: بازی‌ام در این فیلم ادای دین به پدرم بود و اولین‌بار بود که در ایران نقشی کمدی بازی می‌کردم.

او اضافه می‌کند:  موضوع نمایش«الویرا ۲۰۲۰» درباره بازیگری است که متنی را تمرین می‌کند و این انتخاب هم به این دلیل بود که یک‌سری سوءتفاهم‌ پیش آمده و هجوم جوان‌هایی که به بازیگری علاقه‌مند هستند به شکلی است که معلوم است بازیگری را آسان گرفته‌اند.

«الویرا ۱۹۴۰» را بریژیت ژاک به نگارش درآورده و برگردان فارسی آن توسط بابک کریمی، علی شمس و پریسا نظری صورت گرفته است.

«الویرا ۲۰۲۰» از ۲۷ بهمن‌ماه، ساعت ۱۸ در کارگاه نمایش تئاتر شهر بر روی صحنه می‌رود و علاقه‌مندان می‌توانند برای تهیه بلیت به سامانه تیوال مراجعه کنند.

دیگر عوامل این نمایش عبارتند از: مجری طرح: ایلیا شمس، دستیار کارگردان و برنامه‌ریز: الهه برادران، طراح لباس: مسیحا اصلانی، عکاس: شاهین آزما، دستیار دوم کارگردان: مرجان پورمحمودی، روابط عمومی: سارا حدادی، مشاور رسانه‌ای: آیدا اورنگ.

سینمای مستند به دلیل ارائه نقشی از واقعیت، همواره محبوب و مقبول کسانی بوده است

به گزارش ایرنا، یکی از مهمترین نکات قابل ذکر در مورد سینمای مستند در ایران، پیشتازی و جلوتر بودن آن نسبت به سینمای داستانی است.
سینمای مستند به دلیل ارائه نقشی از واقعیت، همواره محبوب و مقبول کسانی بوده است که به ریشه های تاریخی علاقه مند بوده و خواهان این بوده اند که به حقیقت مسائل پی ببرند. بر همین اساس سینمای مستند ایران امروز جایگاهی ارزنده و نقشی اساسی در اشاعه فرهنگ دارد؛ چنانچه «صالحی» وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی چندی پیش در این باره گفته بود: «سینمای مستند بخشی از هویت فرهنگی کشورمان محسوب می شود و به آن افتخار می کنیم. این سینما پل ارتباطی فرهنگ ایران با جهان است و با تصویر سازی خود از فضای اجتماعی، مورخ لایه های مختلف جامعه است».
یکی از مهمترین نقاط قوت سینمای مستند نسبت به سینمای داستانی استقلال و دوری آن از فضای سیاسی است؛ سینمای مستند به دلیل آن که قرار است همه چیز را همانگونه که هست نمایش دهد، نیازی به صحنه سازی و فضاآفرینی های پرهزینه نداشته و به دلیل همین کاهش هزینه ها کمتر نیازی به بودجه ها و هزینه های سنگین داشته و می تواند استقلال خود را از اقتصاد و به تبع آن سیاست حفظ کند.
بر این اساس مستند و سینمای مستند از این منظر که می توان آینه نمایش اوضاع و احوال یک اجتماع باشد، نقش موثری در آموزش و انتقال فرهنگی دارد.
«بابک کریمی» (متولد 1339) بازیگر سینما و تئاتر در این رابطه در گفت وگو با پژوهشگر ایرنا مطرح ساخت: من مستند را علاقه مندانه دنبال می کنم چراکه به نظرم مستند همچنان جلوتر از سینمای داستانی است. چون سینمای داستانی کنترل سیاسی و کنترل اقتصادی و... را روی خود دارد، در نتیجه نمی تواند واقعیات را آن گونه که می خواهد بگوید. ولی مستند چون وظیفه اش این است که به داخل مسائل برود، شناخت بهتری از چیزها به ما می دهد؛ ما با دنیای پیرامونمان از طریق فیلم مستند بیشتر ارتباط برقرار می کنیم تا سینمایمان.
وی با اشاره به حضور فیلم ها و مستندسازان خارجی و جشنواره های بین المللی در ایران بیان داشت: 'تعریف پخش ملی فیلم این است که ما بنشینیم و فیلم های ساخته خودمان را ببینیم اما در مورد بین المللی بودن، مساله این است که بتوانیم فیلم های سایر دنیا را هم ببینیم و این دارد اتفاق می افتد. یعنی تعریف بین المللی این نیست که ما در دنیا معروف بشویم، چون در دنیا جشنواره های مختلف و بسیار معروف هست. اما وقتی این مستند سازان خارجی می آیند در ایران و سالن پر هست و مردم آمده اند که فیلم را ببینند این کافی است؛ در جشنواره «کن» هم همین است تو فیلمت را می بری و عده ای که وارد آن سالن می شوند و به تعداد صندلی هایی که هست می نشینند و فیلم را می بینند.'

**جذابیت ایران برای غیرایرانیان
بازیگر فیلم های «فروشنده» و «جدایی نادر از سیمین» با اشاره به اقبال و استقبال فضاهای فرهنگی خارج از ایران برای دیدن فیلم های ایرانی افزود: ایران یک کنجکاوی غریبی برای غیرایرانی ها ایجاد می کند آن هم به یک دلیل خیلی ساده، چون در رسانه های خارجی در مورد ایران خیلی بد گفته می شود اما تمام کسانی که به اینجا سفر کرده اند از آن خیلی خوب می گویند. تصویری که از تلویزیون می آید با تصویری که دوستانت به تو می دهند، خیلی تناقض دارد؛ سینمایی که از ایران می آید خیلی شاعرانه است، در حالی که در اخباری که در خارج از ایران نشان می دهند این طور به نظر می رسد که ما ایرانی ها هر روز از خواب که بیدار می شویم زنمان را می زنیم و بعد می رویم بیرون و مردم را می کشیم و بعد بچه ها را سنگسار می کنیم.
« اما در فیلم می بینند که ما زندگی ای همانند همه مردم دنیا داریم و زن و بچه ای و .. در نتیجه این کنجکاوی به هزار و یک دلیل وجود دارد و آنان به هر بهانه ای که بتوانند به ایران بیایند و فیلمشان را بیاورند، استقبال می کنند. این که فیلم را بیاورند و ببینند که جوان های ایرانی چه واکنشی را دارند و چه نکاتی برایشان جالب است، همین ها مهم است و از همین ها باید شروع کرد».
کریمی ادامه داد: می گویند تمام جنگ ها و دشمنی ها از ناآگاهی شروع می شود، از نشناختن طرف مقابل. یعنی چون طرف را نمی شناسیم و با او حرف نزده ایم آن را تبدیل به هیولایی برای خودمان می کنیم. و چون هیولاست، از او می ترسیم. و چون می ترسیم باید از خودمان دفاع کنیم و چون باید دفاع کنیم، باید مسلح شویم؛ و چون فکر می کنیم او به ما نظر دارد، می خواهیم زودتر به او حمله کنیم و همینجوری جلو می رود و یک سری آدم هایی که هیچ دلیلی ندارند، با هم دشمن می شوند.
«پس تنها راه و وظیفه هنر، انسان پروری است. یعنی من زمانی که فیلمی را می سازم و شخصیتی را بازی می کنم، عملا دارم درد و دل و حس و حال آن شخصیت را برای کسی دیگری که آن طرف دنیاست، یا بخش دیگری از جامعه است که با آن رابطه ای ندارد، منتقل می کنم. یعنی من مانند سیم رابط عمل می کنم و هنر این سیم رابط بین آدم هاست».

**احساسات، فصل مشترک انسان ها
این بازیگر سینما خاطرنشان کرد: وظیفه ما این است که حس و حال ها و بینش های آدم های مختلف را به هم معرفی کنیم تا اینها همدیگر را بشناسند. یعنی پس فردا که اصل جنس را جلوی خودت می بینی، چیزی از آن بدانی. ما آگاهی انسانی می دهیم و برخی آن را شعاری می کنند. ولی در کل وظیفه هنر، فرم دادن به احساسات است که پایه ای ترین مقوله ی انسانی است.
«چیزی که همه آدم های دنیا را مشترک می کند، نه رنگ پوستشان است، نه تیم فوتبالشان، نه سیاستشان بلکه احساساتشان است.آدم ها زمانی که می ترسند، در همه دنیا مردم یک جور می ترسند، زمانی که عاشق می شوند، قلبشان همانقدر می تپد، زمانی که کسی را از دست می دهند، غمش همانگونه است».
وی افزود: یکی از دلایلی که دنیای سیاست و دنیای هنر همیشه باهم کلنجار دارند این است که گرایش سیاست، دشمن پروری است، در حالی که گرایش هنر، انسان پروری است. هنر نیاز ندارد دشمن داشته باشد برای این که بتواند حرفش را بزند، در حالی که سیاست برای بقای خودش نیاز به دشمن دارد. هنر مخاطب و گوش شنوا می خواهد.
پژوهشم**9480**1552

انتهای پیام /*