نقدی بر فیلم سینمایی AWOL-72 2015

فیلم سینمایی AWOL-72 2015 به کارگردانی کریستین سسما و با بازی : لوک گاس ، هدر روپ ، رزا ، لوئیس مندیلور و ...

فیلمی در ژانر حادثه ایی جنایی بود که همانند فیلم های جیمز باند حول محور یک ستاره بنام (کنراد میلر) می گشت . موضوع این فیلم مانند هزاران فیلم دوران جنگ سرد به رقابت اطلاعاتی میان آمریکا و روسیه می پردازد و در این بین شاهد صحنه های خارق العاده از درگیری ها و تیراندازیهای ممتد و پیگیر هستیم .

 

اینگونه فیلم ها مخاطب را 100 دقیقه دنبال خود می کشند سرگرم کننده هستند و برای وقت گذرانی جالب هستند اما نمی شود از درون آن چیزی آموخت به نکته تازه ایی رسید . آنچه می بینیم تصاویر غلو شده از یک آرتیست است که به اسلحه های مدرن گوناگون آشنایی دارد نامیرا است و جوانمردانه همه را نجات می دهد و در نهایت هم در کنار ساحل دریا با معشوقه اش نوشیدنی ! می نوشد . این همه بار معنایی همه اینگونه فیلمها هست در تمام این فیلمها یک میکرو رم اطلاعاتی هم هست که با رد و بدل آن همه چیز به ناگهان فرو کش می کند و شاهد لبخند رضایتمندانه آرتیست فیلم هستیم .

مریم کاظمی و سعید اسدی بازداشت شدند

مریم کاظمی، کارگردان  «رویای شب تابستان»  و سعید اسدی مدیر تئاتر شهر بازداشت شدند

اداره کل هنرهای نمایشی با انتشار اطلاعیه‌ای ضمن عذرخواهی بابت بازداشت دو هنرمند تئاتر، خبر داد که این دو امروز 19 شهریور، آزاد نخواهند شد.

به نقل از اداره کل هنرهای نمایشی، این اداره کل وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره بازداشت دو هنرمند تئاتر اطلاعیه‌ای را صادر کرد.

 متن اطلاعیه به این شرح است:

«ضمن ابراز خرسندی از حل موضوع، لازم است از جامعه هنری، به ویژه هنرمندان تئاتر ایران به خاطر اتفاق ناخوشایند بازداشت دو هنرمند این عرصه عذرخواهی کنیم. احترام به قانون لازمه و نشانه هر جامعه تکامل یافته است. بهتر این است که همه ما این مهم را مد نظر داشته باشیم.

از سوی دیگر باید توجه داشت که نوع مواجهه با حوزه فرهنگ و هنر و اهالی آن بدلیل ظرافت‌ها و پیچیدگی و چند بعدی بودن آن باید متفاوت از سایر حوزه‌ها باشد. چه اینکه هنرمندان همواره مسئولانه در مسیر پیشرفت و تعالی کشور گام برداشته‌اند، از این رو حفظ حرمت اهل هنر و صیانت از حقوق هنرمندان بویژه اصحاب هنر نمایش همواره مدنظر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بوده و بر آن تاکید داشته و خواهد داشت.

 در پایان ضمن دلجویی مجدد از خانواده نجیب تئاتر، شایان ذکر است پیگیری مجدانه وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در سکوت و به دور از هیاهو، در حل سریع موضوع موثر بود.

همچنین به اطلاع می‌رساند که روند اداری و مراحل قانونی آزاد شدن این دو هنرمند تئاتر، در دو روز گذشته طی شده و صبح فردا به نتیجه خواهد رسید.»

در پی حکم قضایی مبنی‌بر توقیف نمایش «رویای شب تابستان» به کارگردانی مریم کاظمی، کارگردان این نمایش و سعید اسدی مدیر تئاتر شهر بازداشت شدند.

 ماجرا به تیزری برمی‌گردد که در شبکه‌های مجازی از نمایش پخش شده است و گفته می‌شود این تیزر با تایید مرکز هنرهای نمایشی نبوده است.

فیلم سینمایی شوالیه و روز Knight and Day 2010

رها ماهرو : امروز درباره فیلمی صحبت می کنم که پر از حادثه و حرکت است اما باور پذیری آن محل تردید دارد.

فیلم سینمایی  شوالیه و روز Knight and Day 2010  فیلمی به کارگردانی جیمز منگولد محصول سال ۲۰۱۰ امریکا است که از بازیگران اصلی آن می‌توان به تام کروز، کامرون دیاز ، پیتر سارسگارد، جوردی مویا ، ویولا دیویس، پل دانو ، ویولا دیویس، پل دانو ، مارک بلوکاس، مگی گریس ، ریچ مانلی ، داله دای ، سلیا وستون ، گل گدوت ، فالک هنچل و جک اوکانل اشاره کرد.

تام کروز و کامرون دیاز از روزهای اوج جوانی خود فاصله گرفته اند حال آنکه کوشش می کنند نقش جوانان 18 ساله را بازی کنند . چین و چروک صورت هر دو بازیگر نگذاشت با فیلم ارتباط درستی برقرار کنم . جلوه های ویژه فیلم و فیلمبرداری آن فوق العاده بود اما فیلمنامه دچار ضعفهای وحشتناکی بود . فقط باید می نشستیم و به خود می باوراندیم که داستان این فیلم حقیقت دارد !

اصغر فرهادی چرا این بار اسپانیا را انتخاب کرد

فرهادی گفت: از اینکه فیلم‌هایم حالتی شبیه ویکی‌پدیای شرایط ایران پیدا کرده بودند، کمی خسته شده بودم. ترجیح می‌دهم فیلم‌های مرا با ارزش‌های هنری ذاتی‌شان تحلیل کنند نه به خاطر چیزهایی که می‌توانند درباره برخی موقعیت‌های خاص کشورم بگویند.

پس از ویتوریو دسیکا و فدریکو فلینی که هر کدام چهار جایزه اسکار برده‌اند و اینگمار برگمن که سه مجسمه طلایی در گنجینه جوایز و افتخارهای خود دارد، سه فیلمساز با دو اسکار قرار گرفته‌اند؛ آکیرا کوروساوای ژاپنی، رنه کلمان فرانسوی و اصغر فرهادی از ایران.

دو اسکار فرهادی در فاصله پنج سال به دست آمد؛ اولی در 2012 با «جدایی نادر از سیمین» و دومی هم همین دو سال پیش با «فروشنده».

هر چند اسکار چندان جنبه رقابتی ندارد اما فیلمساز ایرانی می‌تواند به قرار گرفتن در رتبه‌ای بالاتر از لوییس بونوئل و فرانسوا تروفو افتخار کند. او امسال می‌توانست به اسکار سوم هم البته به نمایندگی از اسپانیا بیندیشد که رقابت را با «همه می‌دانند» به «قهرمانان» واگذار کرد.

برنده خرس‌های طلایی و نقره‌ای جشنواره برلین چند سال پیش «گذشته» را در فرانسه ساخت اما «همه می‌دانند» تجربه اول او در تولید فیلمی به زبانی جز فارسی با گروه بازیگران و عوامل خارجی است؛ آن هم با حضور ستاره‌هایی چون خاویر باردم و پنه‌لوپه کروز.

فیلم گاهی به سینمای کلود شابرول تنه می‌زند و ساختار روایی‌اش شبیه داستان‌های جنایی آگاتا کریستی است، به گونه‌ای که همه شخصیت‌هایش انگیزه‌های لازم را برای دست زدن به شیطانی‌ترین کارها دارند.

«همه می‌دانند» مانند چند فیلم اخیر فرهادی در بخش مسابقه جشنواره کن رونمایی شد و با اینکه برخلاف «گذشته» و «فروشنده» نصیبی از جوایز نبرد اما با افتخار در افتتاحیه یکی از معتبرترین رویدادهای سینمایی دنیا روی پرده رفت. این گفتگو بهار امسال در حاشیه جشنواره کن در فرانسه انجام شده و فیلمساز ایرانی در آن از تجربه‌های خود در ایران و دیگر نقاط دنیا به خبرنگار لاناسیون گفته است.

سینمای شما همواره به موقعیت‌های اجتماعی سیاسی در ایران پیوند خورده است. چه شد که جستجوها و علاقه‌هایتان را در داستانی در اسپانیا یافتید؟

از اینکه فیلم‌هایم حالتی شبیه ویکی‌پدیای شرایط ایران پیدا کرده بودند، کمی خسته شده بودم. ترجیح می‌دهم فیلم‌های مرا با ارزش‌های هنری ذاتی‌شان تحلیل کنند نه به خاطر چیزهایی که می‌توانند درباره برخی موقعیت‌های خاص کشورم بگویند. یک فیلمساز یا هر هنرمند از اعماق وجودش خلق می‌کند و هرگز از پیگیری علاقه‌ها و رویاهایش برای ساختن دنیای خود دست نمی‌کشد. از اینکه بگویند مساله‌های فیلم‌هایم شبیه هم هستند ناراحت نمی‌شوم. احساس محدود شدن ندارم و تلاش نمی‌کنم فرار کنم. نمی‌خواهم برای ثابت کردن خودم و اینکه می‌توانم، به ژانرهای مختلف سرک بکشم.

معمولا با مشکل ممیزی هم مواجه نبوده‌اید که بگوییم رفتن به اسپانیا راهی برای گریز از محدودیت‌ها بوده است...

فیلم ساختن در ایران به معنی احترام گذاشتن به قوانین و پذیرفتن محدویت‌های خاص است، به ویژه اگر قرار باشد با مسائل حساس اجتماعی سر و کار داشته باشی. با تغییر مکان و پروژه، آن محدودیت‌های پیشین ناپدید می‌شوند و تو همزمان با تطبیق دادن خودت با شیوه خاص یک مکان و تازه، با محدودیت‌های تازه مواجه می‌شوی. اینجا می‌کوشی میان جایی که آمده‌ای و سرزمین خودت ارتباط برقرار کنی، چرا که ورای برخی ویژگی‌های منحصر به فرد، چالش‌هایی وجود دارد که در همه جای دنیا یکسان است.

چطور با بازیگران‌تان سر صحنه ارتباط برقرار می‌کردید؟

مثل این گفتگو با مترجم (می‌خندد). من می‌توانم با گروه فنی پروژه به زبان انگلیسی حرف بزنم اما با بازیگران هرگز. اینجا خطر سوءبرداشت وجود دارد، چون تعامل با بازیگران مستلزم دانستن انبوه ظرافت‌ها و تفاوت‌های ریز است. با حضور پنه‌لوپه و خاویر، تصمیم گرفتیم با مترجم کار کنیم و از همان ابتدا به این تصمیم احترام گذاشتیم.

و چرا این بار اسپانیا را انتخاب کردید؟

در حرفه من موضوع انتخاب مطرح نیست. اتفاقی بود که افتاد. ایده این داستان 15 سال پیش به ذهنم رسید. در جنوب اسپانیا به چیزی برخوردم که آن لحظه به نظرم جالب آمد. آن درگیری در ذهن من گسترش یافت تا اینکه ساختارش به شکل یک فیلمنامه درآمد.

در «همه می‌دانند» رنگ، موسیقی و احساس بسیار پررنگ‌تر از فیلم‌های پیشین شماست.

بله. این چیزهایی که گفتید تصویر من از اسپانیا از دوران کودکی است. شاید بسیار تصویری و رویایی به نظر برسند اما من دوست داشتم با آنها بازی کنم. فرهنگ‌هایی هستند مثل اسپانیایی و هندی که رایحه‌هایی ویژه برای ایرانی‌ها و من دارند. سینمای من اساسا بسیار بسته و خفه است و این‌بار دوست داشتم بیرون بروم و بزنم به دل طبیعت.

اما اینجا هم همان درگیری‌های روان‌شناسانه و مضامین اخلاقی به چشم می‌خورد.

بله. شخصیت‌هایی که وارد بحران‌های عمیق می‌شوند و باید شورش کنند، تصمیم می‌گیرند و با آسیب‌ها و رازهای گذشته روبه‌رو می‌شوند. درگیری‌های من بازگردنده و اگر بخواهید تکراری هستند اما همیشه از زاویه‌های متفاوت به آنها پرداخته‌ام. ضمن اینکه در اسپانیا و ایران مفهوم خانواده و یک نهاد کوچک در جامعه بسیار قوی است.

و یک پرسش تکراری دیگر درباره طبقه اجتماعی است.

میل به قضاوت کردن دیگران از سوی جامعه یا مذهب به روشنی گذشته نیست اما غالبا ضمیر ناخودآگاه همچنان به کار قضاوت دیگران ادامه می‌دهد. این مساله نه به شدت گذشته اما همچنان وجود دارد.

می‌خواهید به فیلم ساختن در خارج ادامه بدهید یا به ایران بازمی‌گردید؟

نمی‌خواهم وارد فرآیند ساختن یک فیلم در ایران و یک فیلم در خارج شوم. از سوی دیگر، به گشتن دور دنیا مثل وودی آلن هم علاقه ندارم. آنچه می‌دانم اینکه به احتمال زیاد فیلم بعدی‌ام در ایران مقابل دوربین می‌رود. برای من بسیار مهم و بهتر بگویم حیاتی است که نه تنها در ایران فیلم بسازم، بلکه آنها را در ایران به نمایش بگذارم. از آنجا که پیشینه همه ما یکی است، واکنش تماشاگران بسیار به احساس من نزدیک است. تجربه کار کردن در فرهنگ‌ها و زبان‌های مختلف را دوست دارم اما جوهره و ذات من همیشه ایرانی می‌ماند.

فرهادی درباره ریکاردو دارین

همه ما سر صحنه عاشقش بودیم؛‌ یک بازیگر بزرگ که نه‌تنها مراقب بود بهترین بازی‌اش را در هر صحنه ارائه بدهد، بلکه نگران دیگران هم بود و می‌خواست مطمئن شود همه چیز خوب پیش می‌رود. وقتی در حال آماده‌سازی پروژه بودم، کلی فیلم آرژانتینی دیدم و از دیدن این همه کارگردان شگفت‌انگیز و بازیگر قوی لذت بردم. به نظرم ریکاردو یکی از بهترین‌های سینمای آرژانتین است. «قصه‌های وحشی» دامیان زیفرون از بهترین فیلم‌هایی بود که با بازی دارین دیدم.