از ابتدای دهه هشتاد سریالهای طنز متعدد ساخته شده از مهران مدیری یا مهران غفوریان.. هرکس نظری دارد ولی سریال طنز خانه به دوش سال ۸۳ ساخته شد و عطاران خیلی برای این سریال زحمت کشید. از جنس دیگری بود و سبکی جدید و سریال طنز بینظیری داشت ولی در عین طنز بودن خیلی از معضلات اجتماعی و فرهنگی و فقر و نداری و نبود امنیت اجتماعی را در این سریال به تصویر کشید. این سریال زندگی خیلی از مردم ایران را به تصویر کشید و در نوع خودش بینظیر و از بهترین سریالهای طنز تاریخ تلویزیون می باشد.
یکی از امتیازات بزرگ این سریال معرفی بازیگران جدید در طنز بود که عطاران در این زمینه هم موفق عمل کرد. چندین نفر از همین بازیگران هنوز هم بعد از بیست سال نان همین سریال را میخورند، مثل حمید لولایی ، مریم امیر جلالی ، خشایار راد ، فلور نظری و علی صادقی.
این مسائل مهم هستند که یک سریال طنز را خاص می کنند در این چند ساله در هیچ کدام از سریال های طنز نداشتیم و جالب است که حمید لولایی در مصاحبههای مختلف گفته که اجازه ساخت این سبک سریال طنز نمیدهند و بارها بازیگران مختلف این سریال گفته اند که دلتنگ آن گروه و عوامل حرفهای و چنین سریالی هستند.
بررسی سریال از : محمود ریاحی
نوشته آقای محمود ریاحی درباره سریال “خانه به دوش” به خوبی نشان میدهد که چگونه این سریال نه تنها به عنوان یک اثر طنز، بلکه به عنوان یک آینه اجتماعی عمل کرده است. در ابتدای دهه هشتاد، با ورود رضا عطاران و تیمش به دنیای تلویزیون، یک تحول در سبک و محتوای سریالهای طنز رخ داد. “خانه به دوش” به عنوان یک نقطه عطف، توانست با تلفیق طنز و نقد اجتماعی، واقعیتهای تلخ و شیرین زندگی مردم را به تصویر بکشد.
آقای ریاحی به درستی به این نکته اشاره میکند که این سریال معضلات اجتماعی و فرهنگی، از جمله فقر و عدم امنیت اجتماعی را به شکلی جذاب و قابل فهم به نمایش گذاشت. این ویژگی، “خانه به دوش” را از سایر سریالهای طنز متمایز میکند و نشان میدهد که چگونه طنز میتواند به عنوان ابزاری برای نقد اجتماعی و فرهنگی عمل کند.
همچنین، معرفی بازیگران جدید و توانمندی که هنوز هم در عرصه هنر باقی ماندهاند، از دیگر نقاط قوت این سریال است. این موضوع نشان میدهد که “خانه به دوش” نه تنها یک سریال سرگرمکننده، بلکه یک سکوی پرتاب برای استعدادهای جدید بوده است.
در نهایت، دلتنگی بازیگران و عوامل این سریال برای آن دوران و گروه، نشاندهنده تأثیر عمیق این اثر بر زندگی حرفهای آنها و همچنین بر جامعه است. به نظر میرسد که “خانه به دوش” به عنوان یک نمونه موفق از سریالهای طنز، در تاریخ تلویزیون ایران جایگاه ویژهای دارد و همچنان یادآور روزهای خوب تلویزیون است.
این نوشته میتواند به عنوان یک یادآوری از اهمیت ترکیب طنز با نقد اجتماعی در تولید محتواهای تلویزیونی مورد توجه قرار گیرد و نشان دهد که چگونه هنر میتواند به واقعیتهای اجتماعی بپردازد.